کلارنس بردسی تکنیک های انجماد مواد غذایی در سینی پلاستیکی بزرگ گرد را زمانی که در وزارت کشاورزی ایالات متحده کار می کرد آموخت، دومین مأموریت او (بین سالهای 1912 و 1915) در کانادا بود.
در واقع، اینوئیت ها به او یاد دادند که چگونه ماهی را زیر یخ بسیار غلیظ یخ بزند، او متوجه شد که ماهی‌ای که صید کرده بود تقریباً فوراً یخ می‌زد و وقتی ذوب شد، طعم تازه‌ای داشت.
پس از آن بود که او متوجه شد که غذاهای دریایی منجمد فروخته شده در نیویورک کیفیت پایین تری دارند که ماهی منجمد به این روش فرآوری می شود، او پتانسیل زیادی در این کشف دید.
راز او در انجماد سریع بود، اما در آن زمان هیچ بسته بندی مناسبی برای محصول او وجود نداشت. او به چیزی مقاوم در برابر رطوبت و قابل چاپ نیاز داشت.
همانطور که قبلا گفته شد، سلفون در آن زمان ضد رطوبت نبود. Birdseye با شرکت نوآوری DuPont در مورد ساخت یک سلفون ضد رطوبت تماس گرفت.
دوپونت شیمیدان ویلیام هیل چارچ را استخدام کرد تا سعی کند سلفون ضد رطوبت تولید کند، او سه سال وقت صرف ساخت یک لاک نیتروسلولزی کرد که وقتی روی سلفون اعمال می‌شد، آن را در برابر رطوبت مقاوم می‌کرد.
پس از این، سلفون نقش مهمی در توسعه خرده فروشی سلف سرویس گوشت تازه و منجمد ایفا کرد.
این به مشتریان کمک کرد قبل از خرید کیفیت گوشت را بدانند، همچنین به تولیدکنندگان اجازه داد تا با کنترل سطح اکسیژن و رطوبت، ظاهر محصول را دستکاری کنند.
نوار سلولزی اسکاچ، که بعدها به نوار سلفون تغییر نام داد، اولین نوار پلاستیکی چسب. در سال 1930 توسط ریچارد درو، مهندس کار برای 3M اختراع شد.
هنگامی که درو در سال 1921 به 3M ملحق شد، آنها یک تولید کننده متوسط کاغذ سنباده بودند.
اولین اختراع او در واقع نوار ماسک بود، او این را برای شرکت توسعه داد تا به فروشگاه‌های خودرو کمک کند تا کارهای محبوبی را ایجاد کنند که صاحبان خودروها در دهه 1920 به دنبال آن بودند.
